Feest zat er voor ons met oud en nieuw niet in dit jaar, wij stonden namelijk op 1 januari aan de start van het NK marathon in Utrecht!
Met vier van de vijf stonden we maandag vol energie en motivatie aan de start. Door een blessure aan haar scheenbenen kon Laura helaas niet van start gaan. Voor haar was het beter om deze wedstrijd over te slaan. Ondanks deze teleurstelling, was Laura wel aanwezig in Utrecht en stond ze, samen met Chantal en een heleboel andere supporters, langs de boarding om ons aan te moedigen!
Direct in het begin van de wedstrijd werd er flink tempo gemaakt. Aggie en Ankie zaten goed voorin en waren alert. Helaas raakte Ankie na 15 rondjes betrokken bij een valpartij, en moest ze een flinke achterstand op het peloton goedmaken. Nienke zag heel snel dat Ankie gevallen was en reageerde hierop door achter aan het peloton te gaan rijden. Hierdoor kon ze Ankie opvangen wanneer zij er weer bij zou komen. Ondertussen was het peloton nog niet stilgevallen, wat het terugkomen voor Ankie heel moeilijk maakte. Ze heeft de longen uit haar lijf gereden, en kon weer aansluiten, maar hierdoor had ze al te veel energie verspild en moest ze na 19 rondjes helaas de wedstrijd staken.
Nienke reed ondertussen nog steeds aan de staart van het peloton. Dit kostte ook haar veel energie, doordat er voorin erg hard doorversneld werd. Ze probeerde nog een aantal keer haar karretje bij iemand aan te haken en mee te rijden naar voren, maar dit mocht niet lukken. Na 27 rondjes moest ook Nienke de staart van het peloton loslaten en was haar wedstrijd voorbij.
Toen waren Aggie en ik nog over. Na een rommelig begin met veel valpartijen in het peloton ontstonden er meerdere kopgroepen die op hun beurt allemaal weer teruggehaald werden. Even leek het er op dat niemand weg zou komen, alles werd dicht gereden. Toch viel het maar niet stil in het peloton. Aggie zat vaak mee, maar moest het alleen doen. Voor mij was dit de eerste landelijke wedstrijd van het seizoen. De opdracht was om in de buik van het peloton te blijven, en dus kon ik Aggie niet heel veel helpen. Rond halfkoers ontstond er tóch een kopgroep die de ruimte kreeg van het peloton. Het ijs was inmiddels als schuurpapier en iedereen had het zwaar. Het peloton gaf zich niet over en bleef hard doorrijden. Het was een slagveld dat begonnen was op ronde 1, aan de achterkant vielen er steeds meer dames af. Helaas zaten we niet bij de beslissende kopgroep, die uiteindelijk nog rond ging. Voor de eindsprint reden Aggie en ik nog samen naar voren. Aggie kon goed voorin blijven en wist de sprint van het peloton te winnen. Dit resulteerde in een mooie 11e plek na een – voor onze ploeg – mindere koers.
Bij mij was de energie helaas op toen ik eenmaal goed voorin zat voor de eindsprint. Ik kon mijn plekje niet meer vasthouden en zakte weer iets verder naar achteren. Ondanks dit eindigde ik toch op een 29ste plek! Voor de eerste keer dit seizoen in het landelijke peloton, voor het eerst 100 rondjes én mijn eerste NK bij de topdivisie, een mooi debuut toch goed afgesloten.
En nu is het alweer januari! Staan er nog maar 3 Cup wedstrijden op het programma en dan is er al heel snel weer natuurijs. Wij zijn er (bijna) helemaal klaar voor! Maar voordat het zover is rijden we komende zaterdag in Heerenveen.
Laat 2018 maar komen!
Groetjes, Maya
Bij mij was de energie helaas op toen ik eenmaal goed voorin zat voor de eindsprint. Ik kon mijn plekje niet meer vasthouden en zakte weer iets verder naar achteren. Ondanks dit eindigde ik toch op een 29ste plek! Voor de eerste keer dit seizoen in het landelijke peloton, voor het eerst 100 rondjes én mijn eerste NK bij de topdivisie, een mooi debuut toch goed afgesloten.