Hiken en de Koninginnerit

Op woensdag was er een rustdag ingepland, maar bij goed weer was er weer de optie om te gaan hiken met onze Italiaanse vriend Candido. De voorspelling bleek super en dus had Candido een mooie route voor ons in petto. Iets korter en minder steil dan vorig jaar, zo beloofde hij ons. En zo geschiede. Candido gidste ons door de bossen, liet ons klimmen over grote rotsstenen en afdalen over gladde (met bladeren bedekte) paden. Dat deden we met alle plezier want hij liet ons genieten van de meest mooie uitzichten waardoor we hele mooie (panorama) foto’s konden maken. Tijdens het lopen pakte Candido ook regelmatig zijn camera. Die man heeft zo’n enorme levendige fantasie dat hij in veel dingen (zoals stenen of boomstammen) gezichten of dieren herkend. Wij moesten vaak wel even 2 x kijken voordat we er überhaupt íets in konden zien. Een aantal groepsfoto’s, filmpjes, panorama’s en een kleine 2 ½ uur verder, kwamen we weer aan bij de auto. Als afsluiting van deze mooie dag zijn we nog voor een echt Italiaans ijsje naar de stad gegaan.

Donderdag stond de Koninginnerit op de planning. Er was weer een mooie route uitgestippeld naar de Alpe Di Neggia. Waar we vorig jaar nog wel wat stukken langs het water fietsten, pakten we nu nog wat extra beklimmingen mee. Nieuwe trainingsprikkels met hele gewaagde en steile (30 %) afdalingen. Nadat we flink opgewarmd waren (understatement) begonnen we met z’n allen aan de Alpe Di Neggia. Dit is een gemene klim van ongeveer 21 km. Bij zo’n klim is het fijn om je eigen ritme te zoeken en vast te houden maar omdat het de laatste zware training was zochten we wel allemaal ons eigen limiet op. Het werd een koers waarin we allemaal onze eigen grenzen wisten te verleggen. Ik heb zelf dat ding onderweg wel een paar keer vervloekt. Je hebt namelijk alle tijd van de wereld en denkt veel na. Als je dan een paar keer naar boven kijkt en ziet hoe ver je nog moet, betwijfel je weleens of je überhaupt wel vooruitkomt. Maar dan realiseer je je direct daarna dat je gewoon door moet trappen en vanzelf boven komt. Natuurlijk hebben we de top behaald. 

Allemaal voor even half dood, maar na een rustmoment in de zon en het bij eten, zochten we onze fietsen weer op voor de afdaling en de weg terug naar huis. Als toetje bedachten we nog even de meeste steile kant van de beklimming naar ons huisje te pakken.
Al met al dus een mooie dag! Op naar onze laatste dag hier in Italië.

Groetjes Aggie