Pff, het is ineens zaterdag 20 februari, de dag van de finale van de KPN Cup (en de regiotop). Het voelt nog helemaal niet als het einde van het seizoen, maar toch is het zo, de tijd is veel te snel voorbij gevlogen. Nog één keer mijn vaste-zaterdag-programma: schaatsen slijpen, beentjes lostrappen op de fiets en hop in de auto, vandaag naar Alkmaar.
Als ik daar aankom zit Nienke haar regiotop finale er al op: die ging wel goed, maar helaas verliep net de laatste ronde niet zoals ze had gehoopt. Ze eindigt net buiten de top-10 op een 11e plek. Maar morgen mag ze nog een keer, dat rijdt ze de finale van de NoordOost competitie, waarin ze haar 4e plaats in het klassement zal verdedigen.
Net als afgelopen woensdag staan er bij ons ook vandaag een aantal buitenlandse langebaanschaatsers aan de start, een mooie ontwikkeling al zeg ik het zelf. Na het afscheid van Yvonne Spigt en nog twee dames gaat de wedstrijd van start. Al snel volgt de eerste aanval, ik reageer net te laat, maar kan er naar toe springen. Ik haal haar bij, en hoor Alida roepen dat we een gaatje hebben. Dus zet ik extra aan en als ik van kop af kom, een halve ronde later, zie ik dat we met z'n vijfen zijn en al best een groot gat hebben (van bijna 100m). Ronden lang rijden we kop over kop, en wordt het gaatje een beetje groter. Het zijn zware omstandigheden: het ijs is al snel wit aangeslagen en er staat een gemeen windje richting de finish. Er springen wat dames vanuit het peloton naar onze groep toe, en als ik weer een keer van kop af kom zie ik dat Aggie ook mee is gesprongen: yeah, dat is mooi, dan zijn we nu met z'n tweeën. Dat is toch altijd mooier dan in je eentje, zoals helaas eigenlijk het hele seizoen gebeurde. Maar nu dus niet.
In het peloton wordt nog wel tempo gemaakt, maar Britt worstelt zich keer op keer naar voren om op de rem te trappen. Bij ons in de kopgroep wordt juist extra gas gegeven, even lijkt het er op dat het breekt. Twee dames moeten afhaken, Aggie en ik niet, en ineens zien we het peloton in de rug en hebben we een rondje.
Vervolgens blijft het tempo hoog, maar daar komt Ankie voorbij om ons naar voren te rijden. Het peloton maakt zich op voor de finale. Britt zit mooi voorin, en dan ineens wordt er weer gedemarreerd. Ankie ziet haar kans schoon en springt mee. Het lijkt er even op dat ze met een klein groepje voor het peloton kan blijven, maar met nog een paar rondes te gaan wordt ze helaas toch teruggepakt. De finale voor het peloton is begonnen, er zijn nog wat valpartijen, Britt en Ankie blijven wel staan, maar kunnen zich net niet voor in handhaven en finishen als 30e en 31e.
Dan is het tijd voor onze finale in de kopgroep: twee dames van Palet, twee van CENNED en nog wat éénlingen. Hier zouden we gebruik van moeten kunnen maken. Aggie schuift voorbij, achter Elma de Vries aan, en knikt. Ik knik terug en laat een klein gaatje vallen. Maar ze zetten niet echt aan en dus komt de rest voorbij en rijdt het gaatje dicht. Dan demarreert Ineke Dedden van Palet, we moeten nog 7 rondes. Dit is een goed moment, ik spring er tussen door en ga in de achtervolging. Het gaatje met haar wordt kleiner, het gaatje met de rest van de kopgroep is ineens heel groot. Ze houdt in en samen met Daniëlle Lissenberg-Bekkering sluit ik aan. We draaien weer kop over kop. Ik kijk een paar keer achterom, en zie dat we een ruime voorsprong hebben. "Het zou toch niet, ga ik nu ook op kunstijs een keer podium rijden?!" schiet er door mijn hoofd. Er wordt achter ons toch een beetje gas gegeven, maar het gat is te groot, en dus weet ik dat ik dat podium in ieder geval ga halen. Ik rij op kop als we de laatste bocht in gaan, dan komt Ineke binnendoor en Daniëlle buitenom. Mijn benen willen niet meer, mijn hoofd vindt het goed genoeg, en dus word ik 3e. In de groep achter mij sprint Aggie naar de 6e plaats. Het was dus een mooie afsluiting van het seizoen voor team CENNED!
En dan de 'titel' van de blog vandaag: het was dus een dag met drieën in de hoofdrol. Naast mijn 3e plek in de daguitslag, werden we met team CENNED ook nog eens 3e in het ploegenklassement. Een mooie prestatie, al was het verschil met nummer 2 maar ... ja, ja, u raadt het al: 3 punten.
Tot slot: dit was mijn 3e seizoen bij team CENNED, ik heb in deze jaren veel geleerd en mooie momenten beleefd. Maar nu is het tijd voor wat anders. Ik wil bij deze dan ook de sponsoren (CENNED, van Braak en Breman), net als mijn (oud)ploeggenootjes, ploegleider Alida en verzorger Jurjen voor alle steun en mooie momenten. Bedankt!!
Veel liefs,
Birgit
