Aart Koopmans Memorial - Weissensee

Elf dagen Weissensee zijn voorbij gevlogen. Inmiddels zitten we weer in de bus van stichting Phusis op weg naar huis. We kijken terug op een fantastische 1,5 week, die werkelijk voorbij is gevlogen. Na de prestaties van afgelopen woensdag tijdens de Alternatieve Elfstedentocht kon het al niet meer stuk. Maar in de wedstrijd van vandaag, 30 januari, deden we er nog een schepje bovenop.

Om 6 uur ging de wekker waarna we ons in trainingsbroek en warme jas hijsen voor een 'word maar wakker wandelingetje'. Na pannenkoeken, een paar broodjes of een bord havermout zijn we er allemaal klaar voor. Niet allen wij staan op scherp maar ook onze schaatsen dankzij de service van Fabersport uit Heerenveen, die zoals elk jaar weer klaarstaat voor alle toerrijders maar in dit geval ook voor ons. Onze schaatsen hadden een paar flinke botte plekken nadat we woensdag de straatstenen uit het ijs hadden gereden.

De wedstrijd van 80km start om 8.20 uur, nadat de heren op hetzelfde parcours om 8.00 uur zijn gestart voor hun 100km. Nadat het startschot heeft geklonken ligt het tempo meteen flink hoog. Onze verwachting dat iedereen in het begin nog wel even rustig aan zou doen komt niet uit. In de eerste paar ronde zijn er verschillende ontsnappingen. Eerst zit Britt met een mooie groep mee maar helaas zit er geen dame bij van Koga, die er vervolgens voor zorgt dat ze weer worden terug gepakt. Dan is het de beurt aan Birgit met een groep van 9 dames. Ruim een ronde blijven ze weg, maar doordat er ook hierbij geen dames van Koga zitten tuffen ze ook dit gat weer dicht. Nu is het opletten geblazen voor de volgende aanval. Lisa van der Geest demarreert en Aggie reageert op twee dames die er achteraan springen. Ze kan alleen bij Lisa aansluiten en ze hebben al snel een gaatje van een meter of 100. In het peloton proberen we voorin zoveel mogelijk te storen zodat de andere teams geen kans zien een achtervolging op te zetten. Langzaam groeit de voorsprong en zien we Aggie en Lisa al in de volgende lus rijden. Dan horen we hevig gefluit vanuit de juryauto, de scheidsrechter kondigt het herenpeloton aan dat op het punt staat ons in te halen. "Dames naar rechts!" De heren halen ons in maar houden vervolgens de benen stil. Dit zorg voor een chaotisch gebeuren van dames die proberen mee te liften en een doorkomst door de verzorgingsstraat als een kudde op hol geslagen koeien (en stieren). De scheidsrechter grijpt in en als we de heren bij ons weg zien rijden constateren we dat het gat naar Aggie en Lisa gelukkig niet is dichtgereden. Nienke zit op hangen en wurgen nog achter in de groep maar moet dan helaas afhaken. Ze schaatst nog twee ronden in haar eentje door en wordt dan heel netjes als 49ste geklasseerd. In het peloton proberen inmiddels de andere ploegen het tempo omhoog te krijgen of weg te demarreren maar we hebben het goed onder controle. De vermoeidheid slaat nu bij een aantal dames toe en er beginnen zo hier en daar gaten te vallen.

Ik ben even wat aan het eten en let niet goed op als ik ineens zie dat wat er nog over is van het peloton in tweeën is gebroken. Ook Britt zit bij mij in de groep en heeft last van haar benen en voeten. Een aantal dames wil nog wel rijden en als het bij de voorste groep weer stilvalt door o.a het afstopwerk van Birgit sluiten we weer aan. Het gat naar Aggie toe is inmiddels ruim 2 minuten en de dames werken goed samen. Met nog 4km te gaan demarreert Lisa bij Aggie weg die daar even geen antwoord op heeft. Als ze even later ook nog valt slaat heel even de paniek toe. Maar Alida staat langs de kant en zegt dat ze alle tijd heeft. "Kop erbij, gewoon doorrijden!" In de finishstraat kijkt ze voor de zekerheid nog één keer om maar het gat naar het peloton is veel te groot. Ze wordt hier gewoon 2de op het AKM! Britt heeft zich inmiddels weer herpakt na wat opbeurende woorden van mijn kant en ze demarreert met nog 4km samen met een dame van Palet. Helemaal aan stront komt ze als 4de over de meet, na een vergeefse poging tot een eindprint. In de sprint van het peloton finished Birgit als 11de en kom ik als 15de over de streep. Birgit behoudt met 0,1 punt op Aggie het groene pak voor het natuurijs klassement.

Na weer een mooie huldiging pakken we onze tassen, eten nog even een broodje en stappen vervolgens moe maar voldaan in de auto. Op naar Nederland waar morgenavond voor Nienke een regiomarathon op programma staat. De rest van de dames staan zaterdag 6 februari in Groningen weer aan de start voor een cupwedstrijd.

Ankie

Alternatieve Elfstedentocht - Weissensee

Twee jaar geleden ging hij niet door op de Weissensee, vorig jaar werd ik nipt 4e. Beide jaren heb ik daar wel even flink van gebaald, want het was toch wel mijn doel om in ieder geval een keer op het podium te eindigen tijdens de Alternatieve Elfstedentocht. Met winnen natuurlijk als ultieme doel, voor eeuwig en altijd op ‘het bord’ met mijn naam. Dat doel was dan ook mijn hoofddoel voor dit seizoen; dus had ik aanvankelijk zaterdag 30 januari 2016 rood omcirkeld in mijn agenda. Maar ergens in de zomer kwam ineens het nieuws naar buiten dat de organisatie van de wedstrijden op de Weissensee het programma had omgegooid: woensdag 27 januari stond dé tocht nu op het programma.

Na alle voorbereidingen (de hele ‘winter’ veel fietsen door weer en wind, dinsdagmiddag pannenkoeken bakken voor het ontbijt woensdag en schaatsen slijpen), is het dan eindelijk zo ver. Mijn wekker gaat om 05:00 uur, er zit gezonde spanning in mijn lichaam, maar ik heb toch eigenlijk erg goed geslapen. Zoals voor elke belangrijke wedstrijd droom ik er wel alvast van, helaas is het geen mooie droom: een grote groep dames (waaronder ik) wordt uit koers gehaald omdat we achter een groep mannen aan zouden zijn gereden. Ik vergeet hem snel, eet mijn pannenkoeken en dan stappen we met de hele ploeg iets voor half 7 op de fiets naar het ijs. We zijn één van de eersten, het is nog donker op het ijs, het geeft me een magisch gevoel. Verzorger Jurjen plakt nog wat tapejes op onze ruggen, we gaan inlopen en om 07:15 is het een drukte van jewelste in de tent: iedereen maakt zich gereed voor de start. Tijdens natuurijs duurt dat gereed maken altijd net iets langer, dus een beetje gehaast stap ik als laatste uit het tentje. Ik vergeet mijn banaan, maar Alida ziet hem liggen en brengt hem me achterna. Langzaam rij ik naar de start, ik hoor de speakers roepen dat we op 2 minuten voor vertrek van de mannen zitten. Ik trek mijn schaatsen nog een keer strak, en dan zijn de mannen vertrokken. Wij vertrekken 2 minuten later, maar als wij achter het startlint willen gaan staan wordt er geschreeuwd: er moeten nog mannen langs. Gelukkig staat team CENNED compleet aan de start, of eigenlijk zelfs met 6 dames. Gastrijdster Maya de Jong, die maandag ook al de ploegenachtervolging met ons mee reed, start ook in een CENNED-pak.

Het startschot klinkt stipt om 07:32, we zijn gestart. Een 200km wedstrijd bij dames begint vaak erg rustig, maar toch probeer ik meteen een plekje voorin te vinden. En dan, na nog geen kilometer, wordt er aangezet door Elma de Vries. Ze krijgt een klein gaatje, maar trekt wel meteen het hele peloton in een lang lint op tempo. Na drie rondes (van 9,09km) halen we haar weer bij. Het zonnetje komt op, maar het blijft nog even frisjes met een paar graden vorst. Een paar rondes later volgt ontstaat een nieuwe kopgroep, van 4 dames. Dit maal wordt het gaatje snel groter: 1 minuut, 2,5 minuut, 4 minuten, 5 minuten. Dat is het moment dat we ons toch een beetje voorin nestelen, het gaatje moet niet veel groter worden. Nienke, Britt en Ankie proberen regelmatig het tempo op te voeren, helaas krijgen ze niet veel steun maar het gaatje wordt in ieder geval niet groter. We worden voor de tweede keer ingehaald door het mannenpeloton. Ik zit mooi voorin, het tempo gaat omhoog, en we draaien een bochtje naar rechts. Ik zit even niet op te letten, pats, boem daar lig ik ineens. Met mijn bidon nog in mijn ene en een reepje in mijn andere hand. Ik zet mijn schrap, sta snel weer op en kan achteraan het dames peloton weer aanhaken. Dan hoor ik ineens iemand schreeuwen: “Birgit, zitten!!!”, het komt te laat door dat Britt me een duwtje wil geven, maar het lukt toch. Ik gooi mijn reepje weg, en probeer weer naar voren te komen. Ik roep dat ik wil passeren, en rij er langs. Precies op dat moment hoor ik naast mij “Je had er beter achter kunnen blijven hangen”. Uhm, ja, dat is inderdaad natuurlijk wel zo, maar ja, nu is het al te laat. Ik kom weer voorin en vervolg de wedstrijd.

Aan het begin van de tocht was het nog wat frisjes, het vroor een paar graden. Maar na een paar uur koers is het zonnetje doorgekomen en begint het redelijk warm te worden. Ik had bij de start een jasje aangehouden, dat gaat uit. En bovendien zorgt het zonnetje voor een paar graden dooi. Dus het ijs begint een beetje te smelten, glijden wordt steeds moeilijker, het schaatsen begint af en toe al wat op spartelen te lijken. Het gat met de kopgroep wordt steeds kleiner, het peloton dunt beetje bij beetje uit, en bij ons zijn regiorijdsters Nienke en Maya inmiddels afgestapt. We moeten nog ongeveer 50km als de kopgroep weer helemaal terug is gepakt, de wedstrijd is weer helemaal open. Er wordt regelmatig aangevallen, we zitten allemaal goed voorin, en springen continu mee. Het zijn kleine kopgroepjes, wat grotere kopgroepjes, het lijkt allemaal in eerste instantie behoorlijk kansrijk. Maar veel ruimte krijgen we niet. Ik probeer het zelf nog een paar keer in de laatste 2 rondes, want hoewel sprinten na 200km wat anders is dan sprinten na 70 rondes zijn mijn kansen het grootst in een kleine kopgroep. Het lukt niet, we krijgen de bel, er is nog wel een dame alleen vooruit, maar ook zij wordt uiteindelijk teruggepakt. Ik zit voorin, en ga als 3e de laatste 1000m in, ik ben volledig geconcentreerd op het behouden van mijn positie. We passeren de verzorgingstentjes, ik zie een treintje rechts passeren, Aggie zit op kop, vlak daar achter zit Daniëlle Lissenberg-Bekkering. Daarachter zit niemand, dus ik besluit uit mijn treintje te stappen en achter Daniëlle en Aggie te kruipen. Nu wordt het spannend, goed opletten, spreek ik mezelf toe. Aggie begint met versnellen, haar armen gaan los, Daniëlle en ik doen achter haar hetzelfde. We komen onder de eerste boog door, ik heb nog energie over en stap opzij. Ik voel dat ik naast Daniëlle kan komen, Aggie ligt nog wel nipt op kop, maar het verschil met haar is ook niet groot meer. Ik zet mijn laatste versnelling in: ‘Ik kom er naast, ik kom er naast, ik ben er naast, ik ben er naast, ik kom er voorbij, ik kom er voorbij, ik ben er voorbij, ik ben er voorbij, whaaaaaaa, dit is de finish, ik heb gewonnen!!!!!!!’ Met gebalde vuisten kom ik schreeuwend over de finish: WHAAAAAHAAAA, IK HEB GEWONNEN. Voorbij de finish val ik Alida in de armen, nog steeds schreeuwend, Aggie vliegt ons meteen om de hals, zij maakt het CENNED-feestje compleet door als 3e over de finish te komen. En voor ik het weet hangen ook Ankie en Britt om onze nekken; naast een onwijs sterke wedstrijd waarin ze knetters hard hebben gewerkt voor de overwinning rijden ze zelf ook een goede uitslag. Ze worden 10e (Britt) en 14e (Ankie).

Dan kijk ik op, camera en andere pers op mijn neus, iedereen wil een reactie. Maar er moet eerst gehuldigd worden, Alida springt op de fiets om onze schoenen te halen. Voetje voor voetje schuifel ik door de sneeuw, onder de brug door. We moeten wachten tot de heren eerst gehuldigd zijn, van alle kanten volgen felicitaties. Langzaam begint het besef van mijn overwinning in te dalen. De huldiging boven op de brug is mooi, en naast de overwinning ben ik nu ook de eerste leidster van het Natuurijs Grandprix. Dus naast een mega grote beker mag ik ook de groene trui in ontvangst nemen.

De rest van de middag is het gekkenhuis, mijn telefoon explodeert van alle berichtjes. ’s Avonds gaan we eerst met de hele ploeg uit eten; iedereen heeft honger, maar niemand wil eten. Met pijn en moeite schuiven we de pizza’s naar binnen. Daarna is het tijd voor de bingo in de grote tent. En in de pauze weer een huldiging, op het podium. Het is allemaal overweldigend, het Wilhelmus wordt in volle borst gezongen, en uiteraard ‘We are the champions’.
In de tweede bingo ronden gaat teamie Ankie er met een aantal mooie prijzen vandoor, team CENNED doet goede zaken. Daarna gaan we nog even naar kroeg.

De nacht is voor mij onrustig, ik beleef een en ander nog wel 2 of 3 keer. Veel te vroeg ben ik wakker, maar het boeit me allemaal niets. Ik word wakker als dé winnares… Als we net klaar zijn met ontbijten gaat mijn telefoon, ik moet mij binnen een half uur melden bij hét bord: de namen van de winnaars van 2016 worden onthuld (of eigenlijk moeten we onze eigen namen onthullen). Ook dat is een bijzonder moment. ’s Middags volgt nog een interview voor het Weissensee Magazine, en dan begint het gewone Weissensee-leven weer een beetje. Vanochtend werd er weer geschaatst, na een dagje rust. Want ja, morgen staat de volgende wedstrijd al weer op het programma: de Aart Koopman Memorial. Wij zijn er weer klaar voor!

Groetjes, Birgit

ONK natuurijs - Weissensee

Team CENNED via Haaksbergen naar de Weissensee!

Allereerst mijn excuses voor de late update. Door een natuurijsmarathon en een veel te gezellige sfeer in huize Elda, is het schrijven van een blog een beetje vooruitgeschoven ;).

Haaksbergen
Mijn tas had ik in het weekend van 16 en 17 januari al gepakt, dit om alles 10 keer te kunnen checken en stress op het laatste moment te voorkomen. Maar toen ik hoorde dat er een natuurijsmarathon zou worden georganiseerd, moesten de tassen toch weer opnieuw ingedeeld worden. Noordlaren en Haaksbergen waren nog in de race. Uiteindelijk was Haaksbergen de gelukkige winnaar en had dus de primeur te pakken op dinsdag 19 januari. Team CENNED dus op naar de eerste natuurijsmarathon om daarna gelijk door te reizen naar de Weissensee. Birgit moest deze wedstrijd laten schieten omdat ze dit tijd technisch niet ging halen.
Haaksbergen werd uiteindelijk voor mij een domper. Redelijk vroeg in de wedstrijd zag ik het ijs van dichtbij. Ik kon weer opstaan om de achtervolging in te zetten. Toen dit eindelijk gelukt was, ging het tempo weer omhoog en moest ik het peloton definitief laten gaan. De rest van het team zat goed in de wedstrijd en reed attent mee voorin. Helaas werd de definitieve kopgroep wel gemist en moest er gesprint worden om de 5de plek. Britt zat goed van voren en wist een knappe 10de plaats te behalen. Ankie viel helaas in de laatste ronde en finishte op een kleine achterstand. Onze regiotopper Nienke had het zwaar, maar reed de wedstrijd netjes uit. Daarna de spullen overladen naar de bus en zo vervolgden we onze weg naar de Weissensee.

ONK

Na een aantal top trainingen op het (te) mooie ijs, waren we zaterdag 23 januari klaar voor de eerste wedstrijd. Het ONK was dit jaar de eerste wedstrijd die gereden mocht worden. Om 9.00 uur stonden wij én de rest van het peloton klaar voor een mooie koers. Gebrand om de toeschouwers en de fans thuis voor de webcam wat moois te laten zien! Het was een levendige wedstrijd waar veel werd aangevallen en door het goede ijs werd het een snelle wedstrijd. Team CENNED reed goed van voren en zat vaak mee met de ontsnappingen. Een paar keer zag ik dat we in een kansrijke kopgroep zaten, maar toch kregen ook die niet de zege van het peloton. De wedstrijd liep dus uit op een massasprint. Met een 9de, 18de, 29ste, 39ste en een 44ste plaats gingen we terug naar ons huisje. De verzorging stapte voldaan en met een 100% score (alle bidons kwamen aan bij de rijdsters) van het ijs. Daarna nog even bij Jur langs om de beentjes te laten masseren.

Ploegenachtervolging
Vandaag was het tijd voor de ploegenachtervolging. Een leuk element waar wij met 2 teams aan de start stonden. CENNED 2 (Britt, Nienke en gastrijdster Maya de Jong) mocht in de 1 na laatste rit starten tegen team Athleteshop. Dit ging hartstikke goed. Er werd goed samengewerkt en de wisselingen liepen perfect. Een nette 12de plaats als resultaat. CENNED 1 (Ankie, Birgit en ik) mocht in de laatste rit starten tegen Koga. Met een 4de tijd, betekende dit dat wij nogmaals mochten rijden. In de kleine finale was dit keer Mastermind onze tegenstander. Met zwaar verzuurde benen was dit nog best een pittige klus, maar we wonnen de rit en daardoor behaalden we een super toffe 3de plaats!

Tot zover de update. Aankomende woensdag rijden we de 200 km. Bij deze de belofte dat wij eerder een verslag zullen schrijven!

Groetjes Aggie

KPN Cup 15 - Heerenveen

Heerenveen uit

Vandaag (16 januari) begint goed, met een dik pak sneeuw op de vensterbank. Ik kijk naar buiten en constateer dat het wederom echt winter is, in het Oldambt in ieder geval.
Gelukkig zijn we hierop voorbereidt, dankzij de extreme ijzel van vorige week, dit kunnen wel prima handelen.
Neemt niet weg dat m’n vader me even waarschuwt om niet voor 12u de weg op te gaan, want er ligt een dik pak sneeuw en in deze regio wordt echt nog niet gestrooid, zo vroeg op de ochtend.
Gelukkig is de wedstrijd lekker in de buurt, dus hoeven we ons geen zorgen te maken over een lange reistijd en kan er vandaag rustig aan gedaan worden.

Heerenveen dus, daar rijden we vandaag. De vorige wedstrijd was niet bepaald mijn beste te noemen, eerder mijn slechtste, dus ik ben gebrand op persoonlijke revanche.
Aangekomen op de baan drink ik eerst een kopje koffie, vaste prik en bespreek ik met mijn teamies de paklijst voor Oostenrijk, we kunnen het de belangrijke zaken des levens noemen.

Tijdens het inlopen klets ik nog wat met Ankie, kijken we naar de rappe langebaners en blikken we nog wat vooruit op de Weissensee en eventueel natuurijs in Nederland.
De warming up voelt goed, de benen zijn prima vandaag. Soms kan het tijdens het inlopen voelen alsof je tegenwind hebt, tenminste bij mij, waardoor ik niet echt moraal krijg, maar vandaag is dit gelukkig niet het geval: laat de koers maar komen!

In het eerste gedeelte van de race laat ik me leiden door mijn goede benen, ik wil graag een keer bij de juiste kopgroep zitten, dus spring mee of ergens naartoe, maar helaas krijgen we niet de zege van het peloton. De kans is groot dat A-ware een massasprint wil voor Irene Schouten en met een rijdster als Carien Kleibeuker, die het tempo moordend hoog kan houden, in de gelederen kunnen ze daar ook daadwerkelijk op aansturen.
De rijdsters van team Cenned willen dit niet perse, dus we gaan mee in groepjes, proberen het zelf en laten ons zien, maar helaas mag het niet baten.

In de finale ben ik niet behendig genoeg, laat me te makkelijk aan de kant zetten en kom, wederom, licht gefrustreerd over de streep. Ook vandaag was het weer chaos, daar kan ik (nog) niet zo goed tegen. Het duwen en trekken, het hangen aan elkaar, kan iemand me leren hoe ik me daarin staande kan houden?!
Al met al wel tevreden over vandaag, die ellendige finale daargelaten.
Nu de knop om, richting het natuurijs, want daar kijk ik echt naar uit, super gaaf!

Britt

FlevonIce

Woensdag 13 januari stond de eerste wedstrijd op FlevOnice op het programma, nadat er begin december een FlevOnice wedstrijd werd afgelast vanwege de warme weersomstandigheden. Hier hadden we dit keer geen problemen mee, aangezien de temperatuur rond de 3 graden bleef hangen.
Ik mocht hier mijn debuut maken in het landelijke peloton, want ik sta bij de eerste 15 regio rijders van de noord oost competitie. Helaas stonden we niet met de hele ploeg aan de start. Britt die had al een paar dagen behoorlijk last van haar rug en besloot maar even rust te nemen. Ook Ankie had zich afgemeld. Ze had te veel last van haar knie en ook hier zou rust even wat beter zijn.

’s Ochtends had ik al op de radio gehoord dat het in de avond droog zou zijn, maar toen ik eenmaal in de auto zat naar Biddinghuizen vreesde ik hier nog wel een beetje voor. De regen kwam namelijk met bakken uit de hemel, maar mijn moeder bleef positief en zei, “alles wat nu valt, valt straks niet meer”. Gelukkig was dit ook het geval. Eenmaal aangekomen in Biddinghuizen was het droog. (Gelukkig maar!)
Nadat Aggie, Birgit en ik elkaar hadden gevonden zijn we gaan inlopen. Het was behoorlijk fris en we zaten een beetje te twijfelen wat voor pak we aan zouden doen. Het moet natuurlijk niet te koud zijn, maar ook niet te warm. Ik heb uiteindelijk besloten om toch voor m’n dunne pak te gaan (wat een goede keus is geweest).
Om 18.00 uur klonk het startschot voor een wedstrijd over 15 rondes. Het was een groot peloton met ook redelijk veel regiorijdsters. Ik was best wel zenuwachtig zo voor de start. Het is een buitenbaan met niet alleen maar bochten linksom, maar ook rechtsom. Dat is toch wel wat anders dan een 400m baan zonder wind. Maar eenmaal van start kon ik me goed staande houden in het peloton. Ik zat mooi in het midden en kon zo goed meerijden. Aggie en Birgit zaten ook de hele wedstrijd mooi voorin. Diverse dames probeerden weg te rijden, maar deze werden telkens weer teruggepakt.

Het ging bij mij best lekker, het peloton had een redelijk constant tempo en ik zat lekker in m´n slag. Toen ik op een gegeven moment op het rondebord keek zag ik dat we er nog maar 7 hoefden. We waren al over de helft!
Helaas kwam ik na 10 ronden te val tijdens een inhaal actie. Ik dacht snel opstaan en proberen naar het peloton toe te rijden. Jammer genoeg lukte dit niet en heb ik de laatste 4 ronden alleen gereden, wat resulteerde in een 45e plek. Nadat ik was gefinisht kwamen de andere dames er ook al vrij snel aan. Er bleek een kopgroep van zeven man te zijn ontstaan, waarvan Birgit de aanstichtster was. Zij werd uiteindelijk 7e en Aggie kon nog mooi voorin meesprinten in het peloton en werd 16e.

Deze wedstrijd was een mooie voorbereiding op de Weissensee, waar we over iets meer dan een week de eerste wedstrijd gaan rijden. Maar eerst rijden Ankie, Aggie, Birgit en Britt zaterdag nog ik Heerenveen en ikzelf rijd zondag nog in Assen.

Groetjes,
Nienke

KPN Cup 13 / 14 - Eindhoven / Tilburg

Afgelopen weekend, zaterdag 9 en zondag 10 januari, was wederom een 'dubbel weekend'; een weekend met twee wedstrijden, zaterdags in Eindhoven en zondags in Tilburg. En dus werd het een weekendje in het gezellige Brabant.

In Eindhoven stond eerst voor Nienke een regio-top wedstrijd op het programma; ik heb er zelf niet van gezien, maar ze schijnt een goede wedstrijd te hebben gereden. Helaas was ze iets groter dan ze dacht (of het gaatje waar ze in wilde kleiner dan gedacht), en viel ze in de laatste ronde.
Na de koffie/thee, warming-up en voorbespreking mochten we vroeg het ijs op. We kon even goed het ijs verkennen, al hadden we bij de Beloften al gezien dat het waarschijnlijk niet lang zou blijven glijden maar snel zou aanslaan. Er zat een vreemd gat vlak voor een van de bochten, en ook het ijs in de bochten zelf was al een beetje uitgetrapt, dus we moesten opletten tijdens de wedstrijd. Zoals gezegd konden we vroeg het ijs op, en na een paar rondjes inrijden verzamelden we ons bij Alida. Die keek nog eens op haar horloge en zei dat we wel erg vroeg waren. Net op het moment dat we besloten toch nog maar een rondje te gaan rijden blies de scheidsrechter op zijn fluitje en konden de jasjes toch uit.
Het duurde een paar rondes voor de wedstrijd een beetje op gang kwam, maar toen hij eenmaal op gang was, viel het niet meer stil. Zoals afgesproken zaten we steeds mee. Ankie had een heel mooi groepje, maar er werd net te hard overgenomen en helaas moest ze daarna lossen. Voor ons het teken om het tempo juist op te voeren in plaats van wat we daar voor deden: het tempo laten zakken. Er werd hard gewerkt om de kopgroep terug te rijden, en met succes. Maar daarna reed weer een kopgroep weg, Aggie sprong nog wel met een tweede groepje, maar die redde het niet. En dus zetten we wederom de achtervolging in. Helaas slaagden we er nu niet om de koplopers terug te rijden, en dus werd er alles op alles gezet voor een goede sprint. Britt zat net voor mij, in super mooie positie, toen zij eerst met nog 650m te gaan aan de kant werd geduwd en vervolgens met nog 500m te gaan weer flink de pas werd afgesneden. Zij viel helemaal stil, en werd uiteindelijk 35e. Ik had zelf iets meer geluk, en kon precies om haar heen: 10e. Aggie en Ankie werden 27e en 43e. Een uitslag zegt niet altijd alles over de wedstrijd: vandaag in ieder geval niet, want we hadden een goede koers gereden. Maar wisten ook dat er morgen nieuwe kansen zouden komen.

Hoewel we dus overnachtten in Brabant, hebben we er weinig van gezien. Na het ontbijt zijn Ankie en ik nog wel op de fiets gestapt om een rondje te toeren, maar tijd voor een lange duurrit door het mooie landschap en de gezellige dorpjes hadden we niet. Na iets meer dan een uurtje waren we weer terug, precies op tijd voor de tosti's, de pannenkoeken, en de pasta. En toen konden we al onze rommel weer inpakken, op naar Tilburg!
De wedstrijd verliep net zo aanvallend als gisteren, we hebben weer mooi voorin gekoerst. Maar het ijs was goed, en bleef goed, dus met nog iets meer dan 10 rondes te gaan wisten we eigenlijk wel dat het waarschijnlijk uit zou draaien op een massasprint. Binnen in mij kriebelde het... Zou ik niet toch een keer een poging gaan wagen? Ach ja, waarom ook niet, en dus zette ik aan toen het rondenbord op 9 stond. Ik had meteen een groot gat, maar helaas was de rest van het peloton toch echt al bezig met de sprint en reed ik alleen in de rondte. Het was net te lang, na 2,5 rondes staakte ik mijn poging. Op naar de sprint dan maar. Het CENNED-treintje had zich inmiddels gevormd, ik kon er midden in stappen. We verloren een wagonnetje (Ankie), raakten een beetje opgesloten, maar uiteindelijk wist Aggie naar buiten te stappen om naar de 10e plaats te sprinten. Zelf werd ik 19e, Britt zat 2 plekken achter mij.

De komende woensdag bereiden we ons alvast een beetje voor op het natuurijs van de Weissensee, dan staat er een wedstrijd in Biddinghuizen op het programma.

De oplettende volger heeft misschien ook wel gemerkt dat er geen verslag van KPN Cup 12 is. Dat klopt! Niet omdat we van die wedstrijd geen verslag hebben geschreven, maar omdat we die wedstrijd nog niet hebben verreden; die zou afgelopen woensdag zijn in Assen, maar die werd afgelast vanwege de ijzel... Die hebben wij dus nog tegoed, en de volger dus ook ;-)

Groetjes,
Birgit

NK kunstijs - Amsterdam

Gister, zondag 3 januari, stond voor team CENNED het NK kunstijs op het programma. Na twee weken zonder wedstrijden met feestdagen en oud en nieuw stonden de meeste dames fris aan de start op de Jaap Edenbaan, de enige niet overdekte kunstijsbaan van Nederland. Zelf had ik bij de laatste wedstrijd in Enschede een virus opgepikt en heb de helft van deze twee weken platgelegen. Maar ik ben blij dat ik weer op tijd fit ben en van start kan gaan.

Als we aan het inlopen zijn vertel ik dat ik vannacht in een droom uit de wedstrijd werd gehaald wegens het niet dragen van mijn transponders. Ja echt, ik hoorde mijn naam schallen door de speaker. Ook Aggie is vannacht uit koers gehaald wegens het niet dragen van snijvaste handschoenen en Britt is helemaal niet van start gegaan, zij was te laat op de plaats van bestemming. En tot overmaat van ramp had Birgit haar wedstrijdpak vergeten. Kortom, het was een roerige nacht in de hoofden van team CENNED. Gelukkig staan we even later gewoon bij Alida en bespreken we zoals altijd de wedstrijdplannen door.

Dan de wedstrijd, zoals gezegd een NK. Dit zijn altijd bijzondere wedstrijden, er is een titel te winnen en daardoor zit er bij iedereen wat meer spanning op. Met een beetje wind en ijs dat snel lijkt aan te slaan worden er in het begin van de wedstrijd dan ook een hoop katten uit de boom gekeken. Van ons zitten Birgit en Britt lekker van voor. Ze zorgen ervoor dat er bij elke aanval een blokjespak vertegenwoordigd is. Als na 40 ronden Imke Hermans valt en er van achter iemand over haar heen valt wordt de wedstrijd geneutraliseerd. Pas als de baan weer vrij is vindt er een herstart plaats en hopen we op toch nog een succesvolle ontsnapping. Het tempo ligt zo nu en dan hoog maar van een echt harde wedstrijd is ook nu geen sprake. We maken ons klaar voor een massasprint en vinden elkaar met nog ongeveer 10 ronden te gaan. Het is vanaf dat moment echt knokken voor je plek en helaas komen we vandaag niet verder dan een 12de plek voor Aggie.

De komende weken wacht ons een druk programma. Woensdag staat Assen alweer op de kalender en in het weekend reizen we af naar het zuiden. Zaterdag Eindhoven en zondag Tilburg.

Ankie