In de kleedkamer was het erg rustig, waarschijnlijk zouden er minder deelnemers zijn dan de vorige keer. Eenmaal op het ijs viel dit toch wel mee. Om 17.00 uur kregen we de laatste instructies van de scheidsrechter mee en konden we van start gaan. Ik had me voorgenomen om meer voorin te gaan rijden, aangezien ik vorige week of voorin of achterin zat. Dit lukte al een stuk beter. Er waren een aantal ontsnappingen, maar die hielden geen stand. Mijn benen voelden niet super goed, dus het lukte mij ook niet om samen met iemand weg te rijden, wat ik erg jammer vond. Met nog 5 ronden op het bord reed er toch nog iemand weg. In het peloton werd er een beetje naar elkaar gekeken, waardoor de voorsprong alleen maar groter werd en ze dus als eerste over de streep kwam. In de sprint zakte ik in de bocht iets naar achteren, maar op het laatste stuk kon ik gelukkig nog een aantal dames voorbij rijden, wat resulteerde in een 8e plek. Gelukkig in de top 10 en hopen dat ik de volgende keer wel bij de ontsnapping kan zitten.Nadat we de B-rijders hebben gekeken en een lekkere warme kop thee hebben opgedronken gingen om 19.30 ook de dames van start. Al vrij snel ontstond er een kopgroepje met daarin Britt. Deze houdt even stand, maar wordt daarna teruggepakt door het peloton. Er volgden nog verscheidene andere uitlooppogingen, met Cenned ladies, maar allemaal zonder succes. Het peloton heeft er zo te zien veel zin in, want het tempo ligt behoorlijk hoog en de eerste afvallers moeten de koers verlaten. Ook Aggie zat wat achterin en Alida dacht; dit wordt niks met Aggie, maar een ronde later reed ze samen met nog iemand voor het peloton. Jammer genoeg hield dit ook geen stand.
Met nog ongeveer 30 ronden te gaan zagen we Ankie, achter Yvonne Spigt aan, wegrijden uit het peloton. Dit verbaasde ons een beetje, want Ankie had van tevoren tegen Alida gezegd dat ze zich niet heel goed voelde vandaag. Maar deze ontsnapping zag er goed uit. Er sloten nog 5 andere dames aan en ze kregen vrij snel een gat van ongeveer 150-200m. Toen begonnen er weer groepjes uit het peloton te springen om het gat dicht te rijden. Birgit en Aggie zaten ook in het eerste groepje. Het zou mooi zijn als dat groepje ook de aansluiting met de kop zou kunnen maken dachten wij langs de kant. Met nog ongeveer 20 ronden te gaan werd het gat naar de kop niet echt kleiner en het zou dus te lang duren voordat de kopgroep een ronde op het peloton zou gaan pakken. Dus Alida besloot de achtervolging af te kappen en Aggie en Birgit gingen rechtop staan. Niemand anders van het peloton probeerde nog weg te komen en met nog 17 ronden op het bord sloot de kopgroep aan. Het was een kopgroep van 7 dames, dit betekende dat het peloton de bel op 6 zou krijgen. Dit werd goed gecommuniceerd met de dames en dus konden ze zich opmaken voor de finale. In de laatste ronden voerde Birgit het tempo van het peloton op en sprintte naar een keurige 9e plek. Aggie reed naar een 15e plek en Britt kon ook mooi meesprinten naar een 27e plek.
Nu werd het spannend, want de overgebleven dames moesten nog 5 ronden rijden. Het tempo ging eruit, want niemand wilde op kop doorrijden. Uiteindelijk kwam Ankie op kop, maar ze kreeg het voor elkaar om snel weer in tweede positie te komen. Bij het horen van de bel werd er tempo gemaakt en in de laatste bocht ging Ankie de sprint aan, een perfecte timing. De laatste honderd meter waren zenuwslopend. Zal ze het redden om op het podium te komen? Een paar seconden later wisten we het antwoord. Er kwam nog een treintje van 4 dames om Ankie heen en ze werd dus 5e. Een super goede prestatie natuurlijk. Na de finish kwam ze helemaal uitgeteld bij ons en plofte op een koelbox neer. Het bleef stil en ineens zegt Ankie vragend en verbaasd: “Waarom zeggen jullie niks?” En we beginnen allemaal te lachen. Wij dachten namelijk, die moeten we even laten uitpuffen voordat we wat zeggen.
Al met al was het weer een mooie avond, op naar volgende week.
Groetjes, Nienke
