donderdag 10 september 2015

Trainingskamp Italië – dag 5

Vandaag stond ons een mooie dag te wachten met een duurrit, maar ook teamie Aggie is vandaag jarig. Zo goed en kwaad als het gaat hebben we gisteravond de kamer versierd. Het huisje van de familie van Braak is erg fijn maar ook wat gehorig. We kunnen niet voorkomen dat Aggie al het een en ander door heeft.

We beginnen de dag dus met cadeau’s en slingers en stappen, na de nodige repen en gelletjes bij elkaar gezocht te hebben, op de fiets. Na een rustige eerste klim steken we bij Ponte Tresa de grens over en maken wat omzwervingen door Zwitserland om weer in Italië uit te komen. Langzaam breekt de zon door en bereiden we ons na 2,5 uur fietsen voor op de klim van de dag: Alpe di Neggia (22 km, 1177hm). In Maccagno werken we nog een gelletje naar binnen en knallen de berg op. Ieder in zijn eigen tempo leggen we de eerste kilometers af. Even gaat het klimmen over in dalen en Nienke kiest de verkeerde afslag. Gelukkig is Alida de redder in nood en zit ze even later weer op het goede spoor. Ik moet even later Birgit en Aggie laten gaan en klim verder in mijn eentje. Hoe hoger ik kom hoe indrukwekkender de uitzichten. Rechts boven me zie ik de top van de Monte Lema die we gister te voet hebben bedwongen. Het gevecht tegen de verzuring begint nu echt en de laatste 4 kilometers hebben een gemiddeld stijgingspercentage van 10%. Het is moeilijk te beschrijven hoe dit voelt, maar op dit moment ben ik hier alleen en telt alleen nog deze berg. De stilte om me heen wordt alleen nog maar verstoord door mijn eigen ademhaling. Maar dan hoor ik in de verte getoeter en niet veel later passeert Alida met de bus. Een wielrenner in Saxobank kleding snelt me voorbij en ja daar bereik ik ook de top. De jasjes gaan aan en we storten ons aan de andere kant van de berg naar beneden.



Terug in Villaggio Olandese nemen we moe maar voldaan nog een duik in het zwembad en sluiten we na een lekkere maaltijd af met een typisch Italiaans dessert: Tiramisu. Per slot van rekening hebben we nog wat te vieren.

Groetjes,
Ankie