Elfheuvelentocht - Het zit hem in de 11

Als marathonschaatser kijk je er elk jaar weer opnieuw naar uit, de Elfstedentocht. En zo zitten we vol in de voorbereiding voor als ‘hij’ komt deze winter, maar natuurlijk in eerste instantie voor de wedstrijden op kunstijs. En dus fietsten we vandaag met schaatsteam CENNED de Elfheuvelentocht.

Britt verkent vandaag alvast de kop van Friesland. Ze start in Hallum bij het ONK. Na 30 pittige kilometers moet ze helaas de koers verlaten. Maar ze is niet ontevreden; de omstandigheden waren niet makkelijk.

Dus starten we om 9 uur met zijn vijven vanuit Epe. Al snel worden we ingehaald door twee heren. Aggie en ik besluiten aan te haken. Mijn kilometerteller schiet naar boven 30km/h. Een lekker tempo wat we de rest van de dag niet meer loslaten. Zelf jonkie Nienke heeft er geen moeite mee.

Na een paar kilometer nemen we afscheid van Alida: ze gaat voor de 75 km en ze moet linksaf. Daar is de eerste heuvel, de Bult, die we twee keer nemen. De sfeer zit er goed in; het weer is fantastisch. Even denken we al in Italië te zijn beland. Maar volgens Birgit kan dat niet omdat het om ons heen te vlak is. Dan volgt de Hoge Duvel en de Vuurse berg. Waar de rest van de elf heuvels is weten we niet. De omgeving is in ieder geval schitterend en de weg gaat regelmatig vals plat omhoog: valse heuvels. Ondertussen zijn de twee heren van kop af en horen we van achter dat het toch wel handig is die dames op kop want dan kunnen we overal doorrijden en krijgen we op elke kruising voorrang.

Als we om even voor 2 uur weer arriveren in Epe zit Alida op een bankje in de zon een boek te lezen, terwijl op de achtergrond Nederlandstalige meezingers klinken. Na een kleine omzwerving over recreatiepark de Jagerstee vinden we de douches en frissen we ons even op.

Nog even een drankje op het terras waar we het aankomende trainingskamp in Italië bespreken. Daar gaan we de laatste puntjes op de i zetten voor we het ijs op gaan. We hebben er allemaal enorm veel zin in en kunnen bijna niet wachten.

Ankie

Trainingsweekend Zeeland - De klokken van Arnemuiden

Ja, u denkt nu waarschijnlijk: ''dat is een aparte titel voor op een marathonteam website!'', maar er zit een verhaal achter.
Het zit namelijk zo...

Dit weekend had team CENNED een trainingsweekend in Zeeland. We verbleven daar bij de familie Pasveer. Ik heb gehoord dat dit inmiddels een traditie aan het worden is want hoewel Annemarie niet meer schaatst, is team CENNED nog altijd welkom in Arnemuiden. Daar zijn wij uiteraard heel blij mee. Het is een gebied waar wij "normaal" gesproken eigenlijk niet komen, dus dan is het leuk om tijdens de trainingen wat anders te zien.
Gisterochtend kwamen we aan en werden we ontvangen door Kees, Thea en Annemarie Pasveer. Even een broodje eten om vervolgens rond de klok van 13.00 op de fiets te stappen voor een flinke duur rit. Onze gids Annemarie liet ons de mooiste plekjes zien waaronder de Neeltje Jans. Daar nog even een fotootje gemaakt om uiteindelijk na 145 km weer in Arnemuiden aan te komen. Daar was de BBQ inmiddels al aangezet waardoor we gelijk aan konden schuiven. Ja.. alles was goed voor mekaar in hotel Pasveer ;)! Na de BBQ hebben we nog even een wandeling gemaakt op het strand van Vlissingen.

Vanochtend stond er eerst een sprong/elastiek/atletiekladder training op het programma. Het was al flink warm wat het nog een stukje zwaarder maakte. Toch was het een mooie training waar we weer wat technische aandachtspuntjes van Alida mee hebben gekregen. Na de training was het weer tijd voor een heerlijke lunch. Als laatste hadden we nog een herstelrit op de fiets. Annemarie had wederom weer een mooie route uitgestippeld.
En toen was het alweer voorbij.

Team CENNED bedankt Kees en Thea voor de goede zorgen en de gastvrijheid. Verder willen we Annemarie bedanken voor de 2 gezellige en mooie fietsritten!

Om tot slot nog even terug te komen op de titel, Kees Pasveer had het een paar keer over het bekende liedje dat over Arnemuiden gaat. Enkele rijdsters kenden het liedje niet en daar werden nog wel wat grapjes over gemaakt. Ik moet zelf bekennen dat ik het eerst ook niet kende, maar ik heb het even opgezocht op YouTube en ik ken het toch wel. Dit dankzij een bijbaantje van vroeger in de ouderenzorg waar dit liedje wel vaak werd gezongen.
We hebben nog een paar trainingskampen voor de boeg, dus we zetten het liedje wel even op de telefoon zodat we bij een volgend trainingskamp in Arnemuiden met z'n allen uit volle borst mee kunnen zingen!

Groetjes Aggie