Afgelopen week was een vreemde week. Zondag heb ik op facebook gemeld dat ik heb besloten niet meer op de Weissensee en Zweden in actie te komen en mijn laatste marathon in Thialf te rijden. De reden hiervoor is dat ik 16 weken zwanger ben.
Het was een lastige beslissing om de knoop door te hakken en niet meer op natuurijs te gaan rijden. Wikken en wegen en uiteindelijk een beslissing nemen. Enerzijds wil ik geen onnodige risico’s nemen en aan de andere kant is schaatsen op natuurijs het mooiste wat er is.
Zondag had ik het er wel moeilijk mee, voor mijn gevoel was het dan toch definitief. Nu kon iedereen het lezen.
Maar ongelooflijk wat een reacties, echt supermooi. Met tranen in mijn ogen heb ik alle reacties gelezen. Afscheid nemen van mijn sport is moeilijk.
Na mijn facebook bericht hebben de kranten mij gebeld en er is een groot stuk geplaatst in de Leeuwarder Courant en het Friesch Dagblad. Donderdag zijn er nog opnames gemaakt voor Podium TV, aan aandacht geen gebrek. Al deze aandacht had ik echt niet verwacht maar doet me ook zeker goed.
Vanmorgen werd ik wakker met een steen in mijn maag. Iedereen zegt dat ik moet genieten van mijn laatste marathon, maar hoe doe je dat?! Het is mijn laatste marathon, ik verwacht niet een super resultaat neer te kunnen zetten. Dit seizoen heb ik minder energie dan anders, en dat is ook niet zo gek. Ik mis net dat extra’s wat je voor goede resultaten nodig hebt. Ik kan meerijden en een keer een uitlooppoging mee, maar dat is dan ook alles.
Ik zie er als een berg tegenop, mijn laatste marathon komt eerder dan verwacht. Wel vind ik het mooi om in Thialf af te kunnen sluiten, op mijn thuisbaan.
De hele dag blijft die steen in mijn maag en gaat niet weg. Het zijn niet de zenuwen die ik normaalgesproken heb voor een marathon, dat wat je noemt ‘gezonde wedstrijdspanning’. Nee, dit is anders.
In Thialf aangekomen, zie ik allemaal bekenden. Heel veel mensen die speciaal naar Thialf zijn gereden om mij voor de laatste keer te zien rijden. Het voelt goed en ook erg dubbel. Samen met Birgit, Britt en Ankie ga ik inlopen en mijn warming-up. De bespreking is gelukkig net als anders, we gaan weer gewoon lekker koersen. Niet alleen voor mij is de wedstrijd anders, Britt en Birgit hebben privé lastige weken achter de rug. Voor hen is de wedstrijd ook moeilijk, zij het op een andere manier. We gaan er ‘gewoon’ weer voor!
Ik ben blij dat we bijna kunnen starten, helaas wordt de wedstrijd nog een kwartier uitgesteld en moeten we nog langer wachten...
Eenmaal op het ijs voelt het gelukkig goed, nog steeds heb ik dat rare gevoel in mijn maag. De loze ronde mag ik op kop rijden, omdat het mijn laatste marathon is. Het is een snelle koers, zoals we hadden verwacht in Thialf. Uiteindelijk is er een uitlooppoging van 4 meiden, waar wij als team helaas niet bij zitten. We komen er niet aan te pas. Jammer maar het is niet anders. Britt moest eerder uit koers en Birgit, Ankie en ik finishen in het peloton.Ik houd het na de finish niet droog. Het rare gevoel in mijn maag is weg, maar nu is het dan echt klaar. Na ruim 12,5 jaar marathons te hebben gereden… Ik kan het nog niet echt beseffen, maar dat komt misschien nog.
Na de huldiging van de dames word ik nog naar voren geroepen door de speaker. Ik heb werkelijk geen idee wat me te wachten staat...
Allemaal op de 300m baan en allemaal op schaatsen. Werkelijk fantastisch, wat een huldiging en een afscheid, echt super. Samen met deze groep rijd ik nog een ereronde voor het publiek in Thialf en ik krijg een staande ovatie! Kippenvel!!! Ik krijg kado’s en allemaal bloemen. Een overweldigend afscheid in mijn eigen Thialf.
Iedereen bedankt, het was een afscheid dat ik nooit had durven dromen!!!!
Team Cenned heel veel succes met de komende marathons op natuurijs op de Weissensee, ik ga jullie volgen. In Deventer en Amsterdam ben ik erbij om jullie aan te moedigen!!!
Maria
