Na het gebruikelijke kopje koffie gaan we ons warmlopen voor de wedstrijd. Dat gaat eigenlijk altijd volgens een vast patroon. Eerst een stukje dribbelen, waarin de afgelopen week door wordt gesproken: "Hoe gingen jouw trainingen?", "Hoe is het met jouw knieën?" en "Weer helemaal hersteld?". Op basis van de antwoorden op deze vragen kunnen we vast nadenken over een strijdplan voor de wedstrijd. Als we na het dribbeltje staan te rekken zoekt ploegleidster Alida ons op, en bespreken we hoe we de wedstrijd in gaan. Daarna gaat iedereen nog even zijn eigen gang; er worden sprintjes getrokken (Alida vraagt zich af of we een supersprint wedstrijd rijden), er wordt nog een stukje hardgelopen of er volgen nog wat schaatspassen in het elastiek. Daarna is het snel omkleden, schaatsen aan en na een paar rondjes inrijden klinkt het fluitje. We strikken de veters voor de laatste keer, nemen nog een slokje drinken en na de "zet hem op!" of "succes!" van Alida rijden we naar de start.
De eerste 10 rondes gaan voor mijn gevoel helemaal niet hard en even vraag ik mij af of we er weer een optocht van gaan maken. Ik zit goed voorin, en dus kunnen Maria en Ankie daar mooi gebruik van maken en voor dan wel direct achter mij aansluiten. Maar omdat het tempo niet heel hoog ligt waarschuwt Ankie achter mij dat we ons nu niet met z'n drieën moeten laten opsluiten aan de binnenkant van het peloton. Daar heeft ze gelijk in, en ze voegt meteen uit en haakt haar karretje aan bij een mooi treintje dat naar voren rijdt. Het is een mooi groepje, en ze komen een beetje los van het peloton. Ik zoek ook wat ruimte om naar buiten te stappen en met een tweede groepje spring ik mee naar voren. Het peloton sluit ook aan, maar deze actie was wel de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok: het tempo gaat omhoog, er wordt een paar keer gedemarreerd en er is eigenlijk altijd wel een CENNED-dame mee voorin. In het peloton vallen gaten, zelf zit ik voorin maar de anderen zitten iets verder. Maria kan met een groepje het eerste gat overbruggen. Ankie en Britt zitten helaas net verkeerd en hopen tevergeefs dat er nog wat andere dames zijn die ook willen rijden. Hun gaatje wordt niet kleiner maar juist groter. Alida roept aan de zijkant dat het peloton nog maar uit 25 dames bestaat, maar het tempo blijft hoog. Hoewel het wel geprobeerd wordt, lukt het niet om een beslissende kopgroep op te zetten. Het rondebord geeft nog 5 rondes aan, ik zit bijna helemaal achter aa en hoop dat er zo nog een treintje ontstaat waarmee ik naar voren kan rijden. Dat gebeurt, met nog 3 rondes te gaan, maar eenmaal op kop valt het weer stil. Ik zak toch weer terug naar achteren, maar zie Maria goed voorin zitten. Met een schuin oog kijk ik hoe zij haar laatste ronde rijdt, ze gaat als 3e de laatste bocht in maar kan net niet haar slag lekker afmaken. Daardoor verliest ze net te veel snelheid voor het podium en komt als 9e over de streep. Zelf probeer ik nog een keer snelheid te maken, dat lukt redelijk maar ik moet van te ver komen: er zit niets meer in dan de 14e plek. Normaal gesproken stappen we na de wedstrijd meteen één voor één bij Jurjen op de massagetafel, maar vandaag stappen we na een kort stukje uitlopen eigenlijk meteen in de auto naar Ridderkerk. Daar wacht een warme pastamaaltijd op ons, net als Jurjen zijn massage. De ergste schade wordt gerepareerd, maar onze beschadigde spiertjes moeten morgen ook nog weer aan het werk dus is hij iets minder gemeen dan normaal. Bij mij lijken de benen redelijk goed te voelen, maar als ik nog even een sprintje naar benenden trek, omdat de sleutelkaart van mijn kamer het niet doet, protesteren ze toch een beetje.. Nu eerst maar naar bed, en dan zien we het morgen wel weer.
Birgit
