Net als twee weken geleden staan er ook vandaag twee wedstrijden op het programma: de mass start en de marathon. En net als twee weken geleden zou Ankie in de B-groep starten terwijl Maria en ik samen in de A-groep zouden rijden. Maar zo rond de middag komt er op de groepsapp van team CENNED een berichtje binnen van Ankie: "Ik krijg net een mail dat de mass start B-groep geschrapt is vanmiddag!". Alle rijdsters uit de B-groep mogen starten in de A-groep,
mits het maximaal aantal rijdsters van 2 per ploeg niet wordt overschreden. En omdat Maria en ik allebei al in de A-groep starten, mag zij niet rijden. Daar staan dan wel gratis klassementspunten tegenover.
Rond half 4 staat mijn taxi voor de deur, met als chauffeur mijn vader en extra reiziger mijn moeder. Ik gooi mijn tas achter in, en stap in. En in plaats van "goedemiddag" of "hoi", is het eerste wat ik hoor "heb je je helm bij je? En je transponders?". Uhh, transponders wel, helm niet. Fijn, zo een moeder die met je mee denkt. Ik stap weer uit de auto, ren naar boven, haal mijn helm op en sprint weer terug. Het zit nog niet helemaal in mijn systeem: schaatsen en helm. Maar in Hoorn aangekomen blijk ik niet de enige te zijn voor wie dit geldt.
Na het opstellen van ons strijdplan (punten halen in de tussensprints) halen we onze helm-nummers op, gaan warmlopen en trekken onze schaatsen (zoals gebruikelijk) aan in de kleedkamers. Maria heeft die van haar al helemaal aan, ik ben nog bezig met de tweede als er ineens een dame binnen komt wandelen en zegt dat we via het middenterrein de ijsbaan op moeten. Trap af, trap op, met schaatsen lijkt ons geen goed idee. Dus gaan ze snel weer uit, haasten ons naar het middenterrein en strikken ze daar opnieuw. En dan gaan we van start. Het begint rustig, maar zodra de bel heeft geklonken voor de eerste sprint wordt er tempo gemaakt. Maria zit goed voorin en pakt 1 puntje mee. Ik zit attent voorin, maar pak net geen punten in de tweede serie sprints. Er wordt meteen doorgereden, en ik sluit aan. Wie weet kunnen we met een klein groepje loskomen van het peloton en de volgende tussensprint onderling uitvechten. Maar het peloton is ook alert en geeft ons weinig ruimte. Vlak voor we de derde bel krijgen komt Maria voorbij, en ik kan mooi achter haar als 3e in het treintje, aansluiten. In die derde sprint pakt Maria de volle 5 punten, ik word 2e en pak dus 3 punten. Maar ik heb niet goed opgelet wie er nog meer punten heeft gepakt, en probeer ook nog een goede eindklassering te rijden. Dat lukt, en het levert mij een 8e plek in totaal op. Door Maria haar 6 punten wordt zij zelfs 4e in de daguitslag, en zo staan we na twee wedstrijden in de mass start competitie mooie 3e en 6e. Er volgt nog 1 wedstrijd in deze competitie, en dan moeten we bij de eerste 10 van het klassement staan om ons te plaatsten voor de NK mass start. Dat gaat waarschijnlijk wel lukken.
De schaatsen gaan snel uit, we krijgen een warme bidon sportvoeding in onze handen gedrukt en na een korte pauze is het al weer tijd om ons voor te bereiden op de marathon. Zowel Maria als ik reden de mass start erg lekker, maar vandaag trekken we een ander strijdplan. We gaan vooral reageren op andere groepjes in plaats van zelf de wedstrijd hard te maken. Vandaag moeten we het met z'n drieën doen, Britt rijdt morgen regiocompetitie en had donderdag ook al gereden, Hoewel ze sterk is, is dat toch net even te veel van het goede. Het duurt lang voordat de marathon echt op gang komt, maar als het eenmaal zo ver is dan zitten we goed mee voorin. Om de beurt springen we mee, één keer volgt zelfs een actie "uit het boekje" zoals Alida in de nabespreking zegt. Ankie zat voorin en sprong meteen mee, ik zat achter Maria die in een tweede treintje naar voren rijdt. Eenmaal vooraan stap ik naar links, op kop van het peloton, en Maria haar groepje kan aansluiten bij Ankie haar groepje. Toch is deze aanval niet succesvol. Vlak voor de tweede serie tussensprints heeft Maria weer een goed groepje gevonden, ik zit er vlak achter en wacht totdat de sprints komen. Ik hoop dat er dan weer zo'n mooie actie kan volgen en wie weet is die dan wel succesvol. Maar nog voordat het zo ver is wordt Maria ineens aangetikt en valt. Ik kan haar niet opvangen en er maar ter nauwer nood omheen rijden. Ze probeert snel op te staan en aan te sluiten maar dat lukt helaas niet meer. Wanneer in de tweede serie sprints een klein kopgroepje ontstaat grijp ik mijn eigen kansen en spring mee. Zo sprokkel ik nog wat extra puntjes voor het klassement, maar langzaam begint mijn rug toch wel erg veel pijn te doen. De finale is in zicht, Ankie springt nog een keer mee, maar haar tankje is leeg. Ik heb zelf nog maar net voldoende energie over om een redelijke sprint te kunnen rijden, reageren op de kopgroep die pas in de laatste 5 rondes ontstond lukte helaas niet meer. Het resultaat: voor mij een 10e en voor Ankie een 34e plek. De winnares van de wedstrijd (Aggie Walsma; gefeliciteerd!!) is onverwacht maar geheel terecht.
Birgit
