Net als gisteren stond om 8:30 het ontbijt klaar. Vandaag had Alida bij de plaatselijke supermarkt verse warme Duitse broodjes gekocht. Een uurtje later stapten we op de fiets, de weersverwachting was regen in de loop van de middag terwijl het ’s morgens nog mooi weer zou zijn. In de afdaling naar de eerste klim was het nog wat frisjes, maar aan de voet van de Belchen gingen toch de bodywarmers en armstukken al uit. Het zonnetje begon te schijnen, en in combinatie met het geluid van de koeienbellen in de weides kreeg ik toch even een vakantiegevoel. Dat was echter snel over toen we de steile stukjes in het bos bereikten. Nee, nu was het even geen vakantie, nu moest er afgezien worden. We naderden de top, en konden in de verte al de CENNED bus zien staan. We hadden nog voldoende energie om naar Alida te zwaaien, maar of ze ons gezien heeft valt te betwijfelen. Toen wij al sprintend voor de eerste overwinning van de dag de bus bereikten had ze ons ook al niet aan zien komen. Het was een spannend sprintje, Ankie ging hem goed aan, sloeg meteen een gat en het kostte me flink wat moeite om terug in haar wiel te komen. Maar omdat Alida ons niet had aan zien komen, kon er geen fotofinish beoordeeld worden. Annemarie kwam enkele minuten later boven, en met z’n drieën daalden we af. Langs de maisvelden gingen we op weg naar de tweede berg van het programma: Schauinsland. Vorig jaar werden we in die oversteek nog verrast door een steile pukkel tussendoor, die helaas niet op de kaart stond. Dit jaar waren we voorbereid, en konden we ook nieuwkomer Ankie voorbereiden. In de verte zagen we de windmolens op Schauinsland al liggen, en dus kon ook nu Ankie weer voorbereid worden: “Kijk, daar gaan we straks naar toe”, waarop zij droog antwoordde “Kunnen we dan niet gewoon op deze hoogte blijven, dan hoeven we straks minder te klimmen”. Helaas was er geen andere mogelijkheid dan toch eerst weer een klein stukje afdalen, om vervolgens 11 km te klimmen. Bijna bovenop had je een prachtig uitzicht over het dal, en kon ik tussen de bomen door Ankie zien rijden. Annemarie was niet zichtbaar, maar die zou zich ook vast wel prima redden. Bovenop stond er een behoorlijk windje, en om niet veel af te koelen reed ik haar toch nog maar tegemoet. En inderdaad, ze zat er nog frisjes bij, hoewel ze wel meteen zei dat ze het eerste, steile, stukje van de klim vorig jaar waarschijnlijk had verdrongen omdat ze zich dat niet meer kon herinneren. Er volgde weer een mooie lange afdaling en na ruim 85km waren we terug bij het appartement.
De rest van de middag werd gebruikt om uit te rusten, boodschappen voor het avondeten te doen of zelfs om nog even te kijken of ze bij de bikeshop een extra tandwiel verkochten. Helaas, dat niet, maar gelukkig was er al een plan B geregeld. Voor morgen is ook weer regen voorspeld; laten we hopen dat deze voorspelling niet klopt en we ook morgen weer zo’n mooie dag hebben.
[Birgit]
