Damesmarathonschaatsploeg Team CENNED is voor het nieuwe seizoen uitgebreid met twee rijdsters. Tweevoudig oud Nederlands Kampioen op natuurijs Maria Sterk uit Hallum en Ankie Ytsma uit Leeuwarden komen het team versterken. Birgit Witte (Duivendrecht) en Annemarie Pasveer uit Groningen blijven bij Team Cenned. Margryt Gerritsma en Annewil Schreuder zijn gestopt ivm blessures.
CENNED Telecom en ICT uit Joure is de hoofdsponsor, co-sponsors zijn Van Braak Accountants en Fa. Groothandel Jaap Breman uit Franeker.
De ploegleider van Team CENNED blijft de Groningse Alida Pasveer en verzorger Jurjen Rolingswier uit Nieuw Buinen blijft de formatie ook trouw. Herman Kramer blijft de zakelijke contacten voor de ploeg behartigen.
Team CENNED wil komend seizoen op alle fronten meedoen voor de prijzen. Zowel in de KNSB cup als op het buitenlands natuurijs zal de “blokjesbrigade” zich laten zien. Ploegleider Alida Pasveer is bijzonder verheugd met de nieuwe versterkingen. “ Team CENNED wil graag koersen en met Maria en Ankie naast Birgit Witte hebben we een drietal klasbakken voor de aanval.” Annemarie Pasveer heeft een blessureseizoen achter de rug en gaat volgend seizoen haar plekje in het peloton veroveren en de aanvallers van het team ondersteunen. Team CENNED heeft extra focus op natuurijs. Maria Sterk won in 2010 het Nederlands Kampioenschap op natuurijs op het Zuidlaardermeer en kan net als Birgit Witte op natuurijs goed uit de voeten. Overigens ligt het draaiboek voor de echte Friese Elfstedentocht ook al klaar voor het geval de Tocht der Tochten dit jaar komt. Aan de voorbereidingen zal het niet liggen. Op de website www.schaatsteamcenned.nl staat het laatste nieuws.
donderdag 13 maart 2014
zondag 2 maart 2014
NK Mass Start Coolste Baan van Nederland
De finale van de KPN Cup en het natuurijs Grand Prix zijn verreden, maar voor mij was daarmee het seizoen nog niet helemaal afgelopen. Nee, op zondag 2 maart stond mijn toetje op het programma: het NK Mass Start. Een aantal jaar geleden door de ISU (de internationale schaats unie) bedacht als variant op marathonschaatsen, maar dan voor langebaanschaatsers. De enige twee overeenkomsten die ik kon bedenken met marathonschaatsen zoals wij de hele winter hebben gedaan waren toch wel de massa start (in plaats van twee aan twee als race tegen de klok) en het tactische ploegspelletje. Want 15 rondes, dat is toch geen echte marathon?!
Als ik niet-schaatsers vertel dat ik marathon schaats en geen langebaan schaats, dan is 9 van de 10 keer de eerste vraag die mij gesteld wordt "Ow, moeten jullie dan ook 42km schaatsen". Nee, dat moeten we niet, en ik moet misschien wel eerlijk toegeven dat de naam "marathonschaatsen" niet helemaal een duidelijke naam is. Ik probeer altijd de vergelijking met wielrennen te maken, en zeg dan ook altijd dat het een massastart is. Net als het toetje van mijn seizoen, wat dan toch echt weer wat anders was. Snapt u het nog? Nou wij echte marathonners wisten het voor het start ook even niet helemaal meer.
In de kleedkamers heerste de bekende gezelligheid van marathonners onder elkaar, slechts een enkele langbaanrijdster had de uitnodiging voor het NK Mass Start geaccepteerd. Iedereen was zich aan het omkleden, toen een van de dames vroeg "moeten we eigenlijk met onze eigen transponders rijden of krijgen we die van de organisatie?". Het viel onder de organisatie van de langebaan sectie, en dus konden onze eigen transponders in de tas blijven. We kregen anderen, op startnummer, en met een "L" en "R" voor de linker- en rechterenkel. Conculega Aggie Walsma zat naast mij haar schaatsen aan te doen, en had het niet eens gemerkt. Waarschijnlijk meerderen niet, en ik denk ook eigenlijk niet dat het iets uit zou maken, maar toch wisselde ze die van haar maar om en deed ik netjes de "L" om mijn linkerenkel. Daarna inrijden in een helaas bijna leeg Olympisch Stadion. Het NK Allround was een uur geleden al afgelopen en de winnaars uitgebreid gehuldigd, dus alleen de echte die-hard fans bleven nog een uurtje in de kou wachten voor ons NK. Van mijn schaatsvereniging waren een aantal mensen blijven zitten, luid juichend toen ik mijn eerste ronde reed. Even voelde ik mij een ster. En toen kwam de start-procedure. Een voor een werden we opgeroepen. Mariska had zich als eerste geplaatst voor het NK, en mocht dus als eerste naar voren. Wij starten altijd op de 500m start, dus daar stelde zij zich op. De scheidsrechter gebaarde dat ze door moest rijden, de Mass Start start op de 1000m finish. Tja, we zijn als topsporters toch allemaal misschien een beetje autistisch.. Nummer 2, nummer 3, een voor een werd iedereen naar voren geroepen en opgesteld. Vijf dames op de voorste rij, de volgende vijf daar netjes achter. Ook dat had niet elke marathonner goed begrepen, en dus kozen zij hun favoriete positie zelf maar uit. Het was niet het laatste foutje wat me maakten voor de start. Nee, de scheidsrechter had iets gezegd, en toen hij klaar was, zette het peloton zich in beweging. We werden teruggefloten, want er moest echt gestart worden, na een startschot. Maar toen waren we eindelijk weg, al was de eerste ronde nog een loze ronde, die dan wel weer bij die 15 rondjes hoorde. En dus klonk er na die eerste ronde nog een keer een startschot. Wij keken er niet meer van op, wij reden rustig, zochten onze positie in het kleine peloton van maar 20 dames en maakten ons al klaar voor de eerste sprint. In totaal stonden er 3 tussensprints op het programma (in 15 rondes!!), na 4, 8 en 12 rondes (plus de uiteindelijke eindsprint, dus in totaal 4 sprints). De eerste en tweede sprint liet ik aan mij voorbij gaan, ik zou daarna proberen weg te springen om bij de derde sprint wat punten te pakken. In de eindsprint zou dat moeilijk worden, alleen de eerst 6 dames krijgen dan punten, in de tussensprints zelf de eerste 4 maar. Meteen na de finish van de tweede sprint viel het peloton weer stil, buitenom werd er gedemarreerd door Imke Vormeer, en ik kon mooi meteen binnendoor met haar mee. Ik kon snel aansluiten en samen bouwden we een redelijke voorsprong op. De bel klonk, sprint nummer 3 kwam er aan. Ik reed steeds het stuk na de finish op kop, Imke het stuk naar de finish toe. "Zou ik kop afgeven?", vroeg ik mij af, en deed het toch maar wel. Ik zette nog wel even aan op het rechte stuk maar Imke deed hetzelfde. Ik kwam er niet voorbij en bedacht dat ik die energie ook maar beter niet kon verspelen om zo lang mogelijk vooruit te blijven. Het gaatje was ruim 100m, en we hoefden nog maar 3 rondes te gaan. We werkten echt goed samen, de bel klonk, en nog was het peloton ons niet voorbij. "Het zou toch niet zo zijn dat wij hier nu om de titel moeten gaan sprinten?", dacht ik toen ik voor de laatste keer langs ploegleidster Alida reed. We gingen de bocht in, nog steeds reden we op kop. Maar nog voordat we de bocht uit waren kwam het peloton ons heel hard voorbij. Nee, Nederlands Kampioen werd ik niet, en ik belandde ook niet op het podium, maar door de puntjes die ik had gepakt in de sprint werd ik wel 8e en niet 12e. Het toetje had mij goed gesmaakt, het was geweldig om het seizoen in het Olympisch Stadion af te sluiten. Nu is het tijd om uit te buiken, nog even lekker nagenietend van dit seizoen.
Sportieve groetjes,
Birgit
Als ik niet-schaatsers vertel dat ik marathon schaats en geen langebaan schaats, dan is 9 van de 10 keer de eerste vraag die mij gesteld wordt "Ow, moeten jullie dan ook 42km schaatsen". Nee, dat moeten we niet, en ik moet misschien wel eerlijk toegeven dat de naam "marathonschaatsen" niet helemaal een duidelijke naam is. Ik probeer altijd de vergelijking met wielrennen te maken, en zeg dan ook altijd dat het een massastart is. Net als het toetje van mijn seizoen, wat dan toch echt weer wat anders was. Snapt u het nog? Nou wij echte marathonners wisten het voor het start ook even niet helemaal meer.
In de kleedkamers heerste de bekende gezelligheid van marathonners onder elkaar, slechts een enkele langbaanrijdster had de uitnodiging voor het NK Mass Start geaccepteerd. Iedereen was zich aan het omkleden, toen een van de dames vroeg "moeten we eigenlijk met onze eigen transponders rijden of krijgen we die van de organisatie?". Het viel onder de organisatie van de langebaan sectie, en dus konden onze eigen transponders in de tas blijven. We kregen anderen, op startnummer, en met een "L" en "R" voor de linker- en rechterenkel. Conculega Aggie Walsma zat naast mij haar schaatsen aan te doen, en had het niet eens gemerkt. Waarschijnlijk meerderen niet, en ik denk ook eigenlijk niet dat het iets uit zou maken, maar toch wisselde ze die van haar maar om en deed ik netjes de "L" om mijn linkerenkel. Daarna inrijden in een helaas bijna leeg Olympisch Stadion. Het NK Allround was een uur geleden al afgelopen en de winnaars uitgebreid gehuldigd, dus alleen de echte die-hard fans bleven nog een uurtje in de kou wachten voor ons NK. Van mijn schaatsvereniging waren een aantal mensen blijven zitten, luid juichend toen ik mijn eerste ronde reed. Even voelde ik mij een ster. En toen kwam de start-procedure. Een voor een werden we opgeroepen. Mariska had zich als eerste geplaatst voor het NK, en mocht dus als eerste naar voren. Wij starten altijd op de 500m start, dus daar stelde zij zich op. De scheidsrechter gebaarde dat ze door moest rijden, de Mass Start start op de 1000m finish. Tja, we zijn als topsporters toch allemaal misschien een beetje autistisch.. Nummer 2, nummer 3, een voor een werd iedereen naar voren geroepen en opgesteld. Vijf dames op de voorste rij, de volgende vijf daar netjes achter. Ook dat had niet elke marathonner goed begrepen, en dus kozen zij hun favoriete positie zelf maar uit. Het was niet het laatste foutje wat me maakten voor de start. Nee, de scheidsrechter had iets gezegd, en toen hij klaar was, zette het peloton zich in beweging. We werden teruggefloten, want er moest echt gestart worden, na een startschot. Maar toen waren we eindelijk weg, al was de eerste ronde nog een loze ronde, die dan wel weer bij die 15 rondjes hoorde. En dus klonk er na die eerste ronde nog een keer een startschot. Wij keken er niet meer van op, wij reden rustig, zochten onze positie in het kleine peloton van maar 20 dames en maakten ons al klaar voor de eerste sprint. In totaal stonden er 3 tussensprints op het programma (in 15 rondes!!), na 4, 8 en 12 rondes (plus de uiteindelijke eindsprint, dus in totaal 4 sprints). De eerste en tweede sprint liet ik aan mij voorbij gaan, ik zou daarna proberen weg te springen om bij de derde sprint wat punten te pakken. In de eindsprint zou dat moeilijk worden, alleen de eerst 6 dames krijgen dan punten, in de tussensprints zelf de eerste 4 maar. Meteen na de finish van de tweede sprint viel het peloton weer stil, buitenom werd er gedemarreerd door Imke Vormeer, en ik kon mooi meteen binnendoor met haar mee. Ik kon snel aansluiten en samen bouwden we een redelijke voorsprong op. De bel klonk, sprint nummer 3 kwam er aan. Ik reed steeds het stuk na de finish op kop, Imke het stuk naar de finish toe. "Zou ik kop afgeven?", vroeg ik mij af, en deed het toch maar wel. Ik zette nog wel even aan op het rechte stuk maar Imke deed hetzelfde. Ik kwam er niet voorbij en bedacht dat ik die energie ook maar beter niet kon verspelen om zo lang mogelijk vooruit te blijven. Het gaatje was ruim 100m, en we hoefden nog maar 3 rondes te gaan. We werkten echt goed samen, de bel klonk, en nog was het peloton ons niet voorbij. "Het zou toch niet zo zijn dat wij hier nu om de titel moeten gaan sprinten?", dacht ik toen ik voor de laatste keer langs ploegleidster Alida reed. We gingen de bocht in, nog steeds reden we op kop. Maar nog voordat we de bocht uit waren kwam het peloton ons heel hard voorbij. Nee, Nederlands Kampioen werd ik niet, en ik belandde ook niet op het podium, maar door de puntjes die ik had gepakt in de sprint werd ik wel 8e en niet 12e. Het toetje had mij goed gesmaakt, het was geweldig om het seizoen in het Olympisch Stadion af te sluiten. Nu is het tijd om uit te buiken, nog even lekker nagenietend van dit seizoen.
Sportieve groetjes,
Birgit
Abonneren op:
Posts (Atom)