zondag 23 februari 2014

Grandprix 3 Biddinghuizen

Een groter contrast tussen het ijs kan er niet bestaan: binnen iets meer dan 12 uur een wedstrijd op het snelste ijs van Nederland (Heerenveen) en op de zwaarste ijs van Nederland (Biddinghuizen). Door al het slechte weer zat het programma dit weekend wel zo in elkaar, en dus wisselde ik zaterdagavond voor het slapen gaan nog even snel mijn kunstijsbuizen om voor mijn natuurijsbuizen. Daarna naar bed, en weer vroeg op. Zou ik net zo scherp als gisteren zijn? Nog voor ik de ijsbaan in Biddinghuizen had bereikt wist ik daar het antwoord al op: "Ja!", onderweg werd in de verte al het eerste hertje gespot door mij (een staartje van een wedstrijdje 'wildspotten' in Zweden, wat ik overigens ook al had gewonnen).

Mijn rug was gisteren nog even goed gemasseerd, maar uit voorzorg werden er nog wat mooie kleurtjes tape op geplakt. Gisteren kostte problemen met mijn rug me een goede klassering, en eigenlijk wilde ik vandaag wel een beetje revanche nemen op de wedstrijd vorige week in Zweden. Het ijs zag er zwaar uit, er stond veel wind, dus voor mij de ideale omstandigheden. De eerste ronde wordt er nog redelijk rustig gereden, iedereen lijkt even te willen testen hoe de benen de snelle wedstrijd van gisteren hebben overleefd. Die van mij voelen in ieder geval goed, en bij de eerste kopgroep die ontstaat spring ik meteen mee. Maar echt weg komen we nog niet. De volgende aanval wordt geplaatst, ik spring meteen maar weer mee. Maar ook deze redt het niet. Zo gaat het een aantal rondes lang, er is eigenlijk geen kopgroep die ik mis, en als ik niet meteen mee zit, dan spring ik attent mee met een achtervolgende groep. Ik besluit zelfs een of twee keer zelf in de aanval te gaan, zonder succes, maar ik merk wel dat mijn benen snel herstellen. Mijn rug overigens niet, die doet toch redelijk zeer, maar ik laat me er niet door afstoppen. Na ongeveer 25 van de 60 km ontstaat er weer een kopgroep: Foske, Elma, Lisa van der Geest en ik. Er komen nog drie dames bij (Sharon Hendriks, Mariska Huisman en de Italiaans Fransesca Lollobrigida). Zooo, dat is een mooi kopgroepje, maar de nummer twee van het natuurijs Grandprix klassement zit er niet bij. Het tempo ligt hoog bij ons en er komt een achtervolgend groepje aan hoor ik langs de kant. Ik hoor de jury roepen: "30 seconden op de achtervolgers, 1 minuut op het peloton". Het tempo zakt een beetje, maar niet veel later wordt er geroepen: "1 minuut op de achtervolgers, 2 minuten op het peloton", en zo af en toe kunnen we de achtervolgers zien. Het gaat wordt inderdaad groter, en groter. Dit gaan we redden, denk ik, en ik bedenk vast een aanvalsplan voor de laatste paar rondes. Want met deze dames naar de finish rijden betekent waarschijnlijk voor de 5e keer dit seizoen een 7e plek. Niet verkeerd, maar ik wil eigenlijk meer. Nog voordat ik mijn plan in werking kan zetten, demareert Mariska met nog 15 km te gaan. We staan er bij en kijken er naar, niemand doet enige moeite om haar terug te gaan rijden. En ik dus ook niet, ik vind dat de anderen dat maar moeten doen, de echte sprinters. We rijden rustig verder, er worden speldenprikker uitgedeeld, maar hard gaat het geenszins meer. Anderhalve ronde later laten we op dezelfde eenvoudige wijze de tweede sprinter van het groepje wegrijden (Lollobrigida). Dit gaat wel heel makkelijk zo met die podiumplekken, nu is er nog maar eentje over. We kijken elkaar steeds aan, versnellen even, en komen weer overeind. Ik rij nog behoorlijk makkelijk, mijn rug lijkt zich te hebben geschikt naar zijn lot, nog minder dan 10km pijndoen en afzien. Foske rijdt een stuk minder makkelijk en moet steeds als eerste lossen en sluit als laatste weer aan. Ik raak haar liever kwijt, en besluit dus maar het tempo op te voeren. De rest wil niet, ik ga nog maar een keer, en nog maar een keer maar steeds komen ze weer terug. Nog twee ronde te gaan, ik rijd zo ongeveer de hele ronde op kop, "ben ik stom bezig en mijn energie nu aan het verspillen?" vraag ik mij af. Maar ja, ik moet toch wat?! De bel klinkt, weer een klein gaatje, maar het tempo valt toch weer stil. Als iedereen aansluit en overeind komt ben ik het zat. Het is nog minder dan 2km te gaan, als ik nu doortrek kan ik het misschien redden. Ik spring tussen de dames door, voor de wind en maak veel snelheid. Ik zie geen schaduw aankomen, en rijd vol door tegen de wind in. Nog maar 1km te gaan, ik kijk even achterom, en zie tot mijn verbazing dat ik een heel groot gat heb. "Ga ik dit nu echt redden?? Het zou toch niet waar zijn", maar ik focus mij weer op het schaatsen, er komt nog een gemeen stuk tegen de wind in. Weer kijk ik even opzij, ze lijken echt stil te staan. Ik zie het laatste bochtje al, nog één keer kijk ik over mijn schouder en zie dat ik dit eigenlijk niet meer uit handen kan geven. Alida staat langs de kant te schreeuwen, heel veel anderen hoor ik ook aanmoedigen, maar ik blijf hard rijden. Als ik de eerste KPN-boog voorbij rij, weet ik het eigenlijk al wel, mijn eerste podiumplek is een feit. Ik bal mijn vuist, en kom juicend over de finish. Een podiumplek!! Hoe gaaf?! En zo hard voor gevochten. Eindelijk loon na hard werken, en er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht.Ik val Alida in haar armen, wow, niet te geloven. Op zoek naar mijn beschermers, want ik moet naar het podium. Het is wel even wennen, en veel te vroeg sta ik al klaar, trappelend van ongeduld. Bloemen, foto's, felicitaties en als toetje de 4e plek in het eindklassement. Mijn seizoen kan niet meer stuk. En Zweden, tja, vandaag voelt toch een beetje als revanche.

Groetjes, Birgit