KPN Cup 14 Tilburg

Het lijkt de hele week wel herfstweer; regen, regen en nog eens regen tijdens de trainingen. Niets doet vermoeden dat het eigenlijk al half januari is, en we komende week naar Oostenrijk afreizen, maar het is toch echt zo. Maar één troost, op de Weissensee schijnt het ook te regenen, en dus zijn mijn trainingen in Amsterdam toch eigenlijk nog een goede voorbereiding ook. Want hoewel het nog een weekje duurt, de hele week is iedereen toch al druk bezig met de Weissensee. “Is er wi-fi in het huisje op de Weissensee?” komt er over de groeps-app van team CENNED, en ploegleidster Alida mailt het kookschema en andere belangrijke dingen door die we absoluut niet moeten vergeten mee te nemen. Zelf ben ik zaterdag eigenlijk ook al de hele dag met mijn hoofd in Oostenrijk, mijn tas moet alvast ingepakt worden, en dus zie ik skibrillen, mijn skibroek, warm onderkleding en nog veel meer voorbij komen. Maar voor het zover is, moet er nog wel even een wedstrijdje gereden worden in Tilburg. Het voelt een beetje vreemd, en als ik inloop met een conculega merk ik dat ik niet de enige ben die moet schakelen tussen natuur- en kunstijs.

Helaas moet ik het vandaag weer alleen doen, Margryt is ziek meldt zij ’s morgens via de app. Rust en beter worden zijn nu veel belangrijker, zeker met het oog op Oostenrijk (jaja, daar is de gedachte aan natuurijs weer). Al na een paar rondes ontstaat een kopgroepje van 5 dames. Heel langzaam wordt het gaatje een beetje groter, maar ach het is de eerste kopgroep maar, en er lijkt ook daar weinig overtuiging achter te zitten. Maar na een paar rondes, als het gaatje pas iets meer dan 100 meter is, zie ik dat Carien Kleibeuker zich al laat afzakken aan de achterkant van het peloton. Ik ben nog even verbaasd, dat is wel vroeg, maar heel goed kan ik ook eigenlijk niet zien hoever de voor liggen. Ik ben alert, het tempo gaat omhoog, en ineens hoor ik de speaker zeggen dat er nog maar één dame aan kop rijdt, Elma de Vries, in gezelschap van haar afgezakte ploeggenote. De binnenboarding maakt het moeilijk om goed te zien wat er gebeurt, en voor ons zie ik al een deel van de kopgroep terugzakken in het peloton. En nog weer wat rondes later blijkt dat de tactiek van MK Basics uitstekend heeft gewerkt, Elma is de enige met een ronde voorsprong.

En dus gaat de wedstrijd op slot. Alida en ik kijken elkaar aan en weten genoeg. Het tempo blijft laag, en ach ja, laat ik maar weer eens aan de Weissensee denken; ik test mijn benen door aan te zetten. Enkele dames volgen, we krijgen een beetje ruimte maar echt serieus wordt het niet. Dat laten ze niet toe, begrijpelijk. Ik blijf alert voorin, misschien ontstaat er in de finale nog een mooi groepje dat wel voor het peloton uit blijft, maar geen ronde voorsprong meer kan pakken. Maar in de finale gaat het tempo omhoog, en merk ik al snel dat dat niet zal gebeuren. Ik zoek een goede positie, jojo nog wat van voren naar achteren en weer terug, en beland toch in een mooi treintje. De bel klinkt en ik heb nog veel energie over, en sprint zo naar de 9e plek. Al weer mijn derde top-10 uitslag in een massasprinter, Annemarie stuurt later die avond “sprintertje” over de groeps-app. Ja, daar begint het toch wel een beetje op te lijken.

Nu kan de focus dan echt op Oostenrijk, nu maar hopen dat het daar wel een beetje winter gaat worden. Want hier lijkt het toch echt nergens op, of zoals ik van de week tegen kwam

Groetjes, Birgit