Maar eerst moesten we op zaterdag gewoon starten in Breda, voor al weer de 11e Cup wedstrijd. En hoewel er in Breda geen tunnel over het ijs heen was gespannen, was het ook hier soms moeilijk om naar de andere kant van de baan te kijken. In het midden van de ijsbaan ligt namelijk een ijshockeybaan met een hoge boarding. Je kunt dan met een kopgroep toch ineens helemaal uit het zicht van het peloton raken, en ineens in een mooie kopgroep belanden. Het zou een mooi scenario zijn voor de CENNED-ladies, vandaag weer vertegenwoordigd door Margryt en ondergetekende. Vanaf de start zat er meteen goed tempo in, tenminste als we ploedleidster Alida na afloop moeten geloven. Zelf vinden Margryt en ik dat het wel mee valt de eerst paar rondes. Na een paar rondes voel ik toch ook wel dat het tempo hoog ligt en er ontstaan wat kopgroepjes. Zelf ben ik in de wedstrijd behoorlijk aan het jojoën, dan zit ik weer voorin mee met een groepje en een ronde later zit ik ineens weer veel te ver van achteren. Margryt rijdt een stuk stabieler en schuift af en toe mee naar voren. Fijn voor mij, want als ik dan weer te ver achterin zit heb ik in ieder geval een teamie waar ik naar toe kan rijden en die ruimte voor mij maakt. Helaas gaat het mooie scenario van een verrassende kopgroep niet op vandaag en loopt het uit op een massasprint. Ik zit net verkeerd als het tempo omhoog gaat en beland in een tweede groepje. Grr, ik wil naar voren, maar er om heen rijden lukt niet. Ik berust mij in een mindere uitslag, en als ik na afloop kijk blijkt dat toch nog mee te vallen: 23ste. Margryt heeft ook wat problemen in de finale. Ze heeft ruzie met een concurrente, die aan haar been gaat hangen waardoor zij uit onbalans raakt. Het levert de lieve Margryt bijna een gele kaart op, omdat de scheidsrechter haar onbalans in eerste instantie ziet als een slaande beweging naar de ander. Gelukkig haalt de scheidsrechter eerst verhaal bij Margryt, die netjes uit kan leggen wat er gebeurde. Als 36ste komt ze uiteindelijk over de finish.
Snel naar het van der Valk hotel in Ridderkerk, waar ons een heerlijke pasta-maaltijd, een bad en een goed bed wacht. Voordat we daar in kunnen duiken worden nog wel even de schaatsen gecontroleerd en geslepen, als het materiaal maar goed is! De volgende ochtend heb ik even tijd nodig om wakker te worden en mijn spieren werken nog niet echt mee. In een veel rustiger tempo sjokken de CENNED-ladies een paar rondjes over de parkeerplaats.
Natuurlijk werd eerst het ijs bekeken, het ziet er goed uit. Als ik later het ijs op stap, bekruipt mij weer een beetje het natuurijs-gevoel. De gezellige sfeer langs de baan, het dweilorkest dat kerstliedjes speelt, en het oneffen ijs spelen daar allemaal in mee. Het geeft me energie, en hoewel we met een klein peloton aan de start staan (nog geen 40 dames), wordt er niet rustig gereden. Ik zit nu wel attent voorin, spring zo ongeveer met alle kopgroepjes mee, en ineens ontstaat er een goede kopgroep. Nu wordt het spannend, wat voor invloed heeft de tunnel op de wedstrijd. Geeft het peloton snel op, of zetten ze juist stug door en moeten we veel moeite doen om een ronde voorsprong te pakken? In het begin lijkt het peloton ons veel ruimte te geven, en redelijk makkelijk krijgen we een halve baan (want dat roept Alida vanaf de zijkant). Automatisch kijk ik toch opzij, en zie inderdaad het peloton rijden. Het verschil blijft een paar rondes steken op die 200 meter, en dan ineens zien we toch de achterkant van het peloton. We sluiten aan, en gaan uiteindelijk met 13 dames om de titel “Kampioen van Kralingen” strijden. Ik spring in die finale mee met Elma, maar we redden het niet, het was nog te vroeg. Maar als er daarna weer wordt aangezet zit ik net verkeerd en met nog 3 dames raken we op achterstand. We komen niet meer bij de voorste groep en het levert mij uiteindelijk een 12de plek op. Margryt rijdt haar beste klassering dit seizoen, en wordt 27ste. Finales rijden is nog niet haar ding, maar wie weet hoe ver ze nog kan groeien.
Groetjes, Birgit
